تبعیت و خلاقیت در مدارس

تبعیت یا خلاقیت

آموزش عمومی با فشار بی‌رحمانه‌ی خود دانش‌آموزان را به تبعیت و همسانی وادار می‌کند.

مدارس نه فقط با هدف تأمین منافع سیستم صنعتی، بلکه حتی به شکلِ متعارف صنعتی طراحی و ساخته شدند.

مدرسه‌ها از جنبه‌های بسیاری، منعکس‌کننده‌ی فرهنگ کارخانه هستند؛ همان‌جایی که برای تأمین نیازش، تأسیس شده‌اند.

این مسئله خصوصاً در مورد دبیرستان‌ها که بر اساسِ «اصول خط‌ تولید» و «چارچوب‌های تقسیم‌ِ اثربخشِ کار» طراحی شده‌اند مصداق دارد.

مدرسه‌ها برنامه‌ی تحصیلی را به بخش‌های تخصصی تقسیم می‌کنند: برخی معلمان، مسئولِ «نصبِ» ریاضی بر روی دانش‌آموزان هستند؛ برخی دیگر، تاریخ را «نصب» می‌کنند.

مدرسه‌ها روز را به واحد‌های استاندارد زمانی تقسیم کرده و درست مثل کارخانه، با صدای زنگ، آغاز و پایان کار و لحظات استراحت را اعلام می‌کنند.

بسته‌های دانش‌آموزان، بر اساس سن تقسیم‌بندی شده و آموزش داده می‌شوند. در واقع مهم‌ترین ویژگی مشترکشان [مثل یک کالا]، تاریخ تولیدشان است.

در تاریخ‌های مشخص، این محصولات بر اساس آزمون‌های یکسان، ارزیابی شده و پس از عرضه به بازار، با یکدیگر مقایسه می‌شوند.

می‌دانم که این یک استعاره‌ی کامل نیست، و برخی ظرافت‌های سیستم آموزشی را نادیده می‌گیرد، اما شباهت‌هایش هم کم نیست.