درباره توقعات بی جا و کاهش انتظار از دیگران

  آیا منطق بریکر را در مورد این توصیه می‌پذیریم و قبول داریم؟

  آیا انتظارِ رفتار مثبت متقابل از دیگران، یک انتظار بی‌جاست؟ یا یک انتظار مخرب؟ وقتی می‌گوییم بی‌جا، یعنی اصل انتظار نادرست است؛ اما مخرب بودن می‌تواند به این معنا باشد که اصل انتظار درست است، اما بهتر است آن را در خود کمرنگ کنیم تا آسیب کمتری ببینیم.

  آیا این درست است که انتظار خود را از دیگران، به این شکل محدود کنیم؟ آیا خود این نگاه، باعث نمی‌شود که دیگران از ما سوء استفاده کنند؟ چه باورها و نکات دیگری را باید در کنار کاهش انتظار از دیگران مد نظر قرار دهیم که نتیجه‌ی مثبتی به دست بیاوریم؟

  آیا این نگاه (بی‌نیازی از جبران متقابل دیگری) را باید در مورد همه داشته باشیم؟ یا منطقی‌تر است که آن را در مورد بخشی از اطرافیان خود به‌کار بگیریم؟

  حتی به فرض که بخواهیم انتظار خود را از دیگران محدود کنیم، در عمل چگونه می‌توانیم به این صفت نزدیک شویم؟ چه گام‌هایی می‌توانیم برداریم؟ چه میکرواکشن‌هایی انجام دهیم؟

  آیا حاضر هستیم به این توصیه‌ی بریکر عمل کنیم؟ یا این توصیه آن‌قدر با مدل ذهنی ما ناسازگار است که بهتر است از آن صرف‌نظر کرده و از کنار این پیشنهاد، عبور کنیم؟