نکته‌ای در نوشتن خاطرات | آیا شما مالک همه‌ی خاطرات خود هستید؟

آیا تا به‌حال پیش آمده که در یک مهمانی، چند عکس از شما در جمع دوستان‌تان ثبت شده باشد که شما آن‌ها را نپسندیده باشید؟

آیا پیش آمده که دقیقاً همان عکس‌های نامطلوب و دوست‌نداشتنی را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کنند و شما مجبور شوید بارها و بارها آن عکس‌ها را ببینید یا حتی بازخوردهای دیگران را درباره‌ی آن عکس‌ها بشنوید؟

اگر چنین تجربه‌ای داشته‌اید احتمالاً با ما موافقید که: «ثبت‌شدن یک عکس در حافظه‌ی گوشی یک نفر، الزاماً به این معنا نیست که او مالک عکس هم هست.»

 به‌طور خاص، اگر افراد دیگری هم در عکس باشند، ممکن است نشر عکس، تبعات منفی متعددی چه در رابطه‌ی دوستانه و چه از نظر حقوقی ایجاد کند.

به علت همین دردسرها و پیچیدگی‌هاست که معمولاً در آموزش اتیکت پیشنهاد می‌کنند که قبل از انتشار چنین عکس‌هایی از افراد دیگری که در عکس هستند اجازه بگیرید تا از هرگونه مشکل و دلگیری و دردسرهای بعدی جلوگیری شود.

با افراد دیگری که در خاطرات ما هستند چه کنیم؟

پس از طرح این مقدمه، اکنون می‌توانیم به بحث پیچیده‌تری بپردازیم و آن، خاطره نویسی است.

کسانی که به نوشتن و انتشار خاطرات (چه در قالب خاطرات روزانه و چه زندگی‌نامه و اتوبیوگرافی) پرداخته‌اند، می‌دانند که یکی از چالش‌های جدی در نقل خاطرات، اشاره به نام و رفتار و گفتارِ افراد دیگری است که در شکل‌گیری آن‌ رویدادها و خاطره‌ها نقش داشته‌اند.

این جا هم ما با کلمات، عکس یا فیلمی از صحنه‌های زندگی خود می‌سازیم و باید تکلیف خود را با دیگرانی که در کادرِ قلمِ ما قرار گرفته‌اند، مشخص کنیم.

برای این‌که بهتر بتوانیم در این زمینه فکر کنیم، به سراغ لوری هرتزل می‌رویم که قبلاً او را با بحث نوشتن داخل کتاب شناخته‌ایم. او هم از جمله کسانی است که معتقد است خاطره‌های ما مال خودمان نیستند و در این زمینه باید ملاحظاتی داشته باشیم:

نوشته نکته‌ای در نوشتن خاطرات | آیا شما مالک همه‌ی خاطرات خود هستید؟ اولین بار در متمم. پدیدار شد.