میدانید که در پیام اختصاصی متمم، هر روز جملهی کوتاهی را برای شما نمایش میدهیم.
همواره گفتهایم که جملههای کوتاه را معمولاً نمیتوان به عنوان توصیهای قطعی یا گزارهای علمی و حتی یک موضعگیری مشخص در نظر گرفت.
اما همین جملهها، میتوانند ما را به فکر کردن وادار کرده و فضایی برای بحث و گفتگو و تبادل نظر ایجاد کنند.
این بار جملهای از سنکا (Seneca) فیلسوف مشهور رومی انتخاب کردهایم که موضوع آن، اعتراف به اشتباهات است:
از کنار این جمله هم، مانند سایر جملههای مطرح شده در #دعوت به گفتگو نمیتوان با یک علامت یا به نشانهی رد یا تأیید عبور کرد.
از سوی دیگر، اعتراف به اشتباهات و تأثیر آن بر فکر و رفتار و هویت ما، چیزی نیست که مطالعهی جدی و گستردهی علمی بر روی آن انجام شده باشد و بیشتر آنچه در اختیار ماست، حاصل دیدگاهها و تجربههای شخصی خودمان و اطرافیانمان است.
سنکا هم آن را بیشتر به عنوان یک توصیهی اخلاقی مطرح میکند تا یک بحث و استدلال علمی و فلسفی.
به همین علت، شاید فرصت مناسبی باشد که با هم در این زمینه صحبت کنیم و تجربهها و آموختههایمان را در این زمینه، با یکدیگر به اشتراک بگذاریم و ببینیم تا چه حد میتوان به چنین توصیهای اعتماد کرد.
قاعدتاً هر موضوعی که به نوعی با جملهی سنکا در ارتباط باشد، زیر این عنوان، قابل بحث است؛ اما صرفاً به عنوان چند نمونه، در اینجا به برخی از موضوعات مرتبط اشاره میکنیم:
توصیهی سنکا را تا چه حد، معقول و قابل دفاع میبینید؟ آن را بیشتر باید یک جملهی زیبای ادبیانه در نظر بگیریم یا یک توصیهی واقعگرایانه و اجرایی؟
چه تجربهای از اعتراف به اشتباهات دارید؟ آیا واقعاً چنین کاری میتواند بینِ امروزِ ما و آنچه در گذشته بودهایم فاصله بیندازد؟
اعتراف به اشتباهات گذشته، مستقل از دستاوردهای احتمالیاش، هزینههایی هم دارد. از جمله اینکه میتواند به سلاحی در دست دیگران تبدیل شود تا هر لحظه آن را بر ضد ما استفاده کنند. با چنین مشکلی چه باید کرد؟
آیا جبران اشتباه – بدون اعتراف مستقیم به اشتباه – معقولتر و کمهزینهتر نیست؟
گروهی هم معتقدند که اشتباهاتی که هنوز مطرح نشدهاند، یک تهدید بالقوه و دائمی هستند که ممکن است روزی علیه ما بهکار گرفته شوند. با طرح آنها، مخالفان، رقبا و دشمنان خود را خلع سلاح میکنیم. این نگاه را تا چه حد واقعبینانه میدانید؟
بر اساس آنچه دربارهی عزت نفس آموختهاید، تا چه حد میتوان توانایی اعتراف به اشتباهات را به بالا بودن عزت نفس ربط داد؟ آیا اصلاً چنین ارتباطی قابل تصور است؟ یا اعتراف به اشتباه را باید از مقولهی مهارت ارتباطی و اخلاق و استراتژی فردی و موضوعاتی از این دست، دید و بررسی کرد؟
آیا اعتراف به اشتباه، حتماً باید به شکل عمومی باشد؟ همین که در خلوت خود، اشتباهمان را بپذیریم، کافی نیست؟ آیا اینکار نمیتواند هزینههای اعتراف عمومی را کاهش داده و ضمناً فواید آن را برایمان تأمین کند؟ اینکه کاغذی برداریم و اشتباهات خود را بنویسیم و دور بیندازیم، چیزی از جنس اعتراف به اشتباه نیست؟
آیا باید حتماً اشتباه را نزد آنهایی که از رفتار ما متضرر شدهاند انجام دهیم؟ یا همین که پیش دوستان و نزدیکان خود – که الزاماً ذینفع و ذیضرر آن اشتباه نبودهاند – اعتراف کنیم، میتواند موثر باشد؟ ماهیت اعترافی که در خلوت خود انجام میدهیم، و اعترافی که در حضور دوستان صمیمی انجام میدهیم و اعترافی که در مقابل افراد متضرر شده انجام میدهیم چه تفاوتی دارد؟
جایگاه ما چه تأثیری بر روی کارکرد اعتراف دارد؟ آیا میتوان اعتراف یک مدیر به اشتباه خود را با اعتراف یک کارمند و اعتراف یک دوست در رابطهی دوستی از یک جنس دانست و حکمهای مشابهی دربارهی آنها صادر کرد؟
آیا میتوانیم از چیزی به اسم جرأت اعتراف به اشتباه حرف بزنیم و آن را به عنوان یک صفت، در مورد افراد دیگر بهکار ببریم؟ مثلاً میتوانید به هر یک از دوستان خود، امتیازی بدهید و بگویید تا چه حد جرأت اعتراف به اشتباه دارد؟
شما با عضویت ویژه در متمم، میتوانید به درسها و آموزشهای بسیاری از جمله موضوعات زیر دسترسی کامل داشته باشید:
فهرست درسهای متمم
موضوعات زیر، برخی از درسهایی هستند که در متمم آموزش داده میشوند:
دوره MBA (یادگیری منظم درسها)
فنون مذاکره | مهارت ارتباطی
تصمیم گیری | تفکر سیستمی
توسعه فردی | مهارت یادگیری
مدیریت بازاریابی | دیجیتال مارکتینگ
The post درباره اعتراف به اشتباهات appeared first on متمم.