جملاتی در مورد احساس تنهایی | از متن کتاب فلسفه تنهایی

همیشه فاصله‌ی عمیقی میانِ درک و احساسِ خودمان و درک و احساس دیگران از ما وجود دارد و ما همیشه بر این تفاوت آگاه هستیم.

ما در فکر خودمان، خودمان را به‌‌گونه‌ای درک و احساس می‌کنیم که هیچ شخص دیگری نمی‌تواند آن درک و احساس را نسبت به ما داشته باشد.

… از این منظر، احساس تنهایی چیزی نیست که اصولاً در غیاب افراد دیگر رخ دهد؛ بلکه در حضور دیگرانی رخ می‌دهد که آدم احساس می‌کند با آن‌ها بسیار فاصله دارد.

دیگران فقط تا آن اندازه می‌توانند متوجه تنهایی ما شوند که ما خودمان آن را به نمایش می‌گذاریم. هیچ کسِ دیگری نمی‌تواند به زور خودش را داخلِ تنهایی ما کند و آن را محو سازد.

اما ما همیشه می‌توانیم کسی را به داخلِ تنهایی‌مان راه دهیم.

و درست در همین نقطه است که دیگر تنهایی وجود نخواهد داشت و جایش را جمع می‌گیرد.

بعضی وقت‌ها که درباره احساس تنهایی سخنرانی می‌کنم از حضار می‌خواهم آن‌هایی که احساس تنهایی می‌کنند دست‌شان را بلند کنند، اما هیچ‌وقت هیچ‌کس دستش را بلند نمی‌کند و سکوتی سنگین بر جمع حکم‌فرما می‌شود.

به گمانم این نکته‌ای را آشکار می‌کند: این‌که برای افراد سخت است که در حضورِ عموم اعلام کنند که احساس تنهایی می‌کنند.

… احساس تنهایی فقط دردناک نیست، بلکه خجلت‌آور هم هست. برای پرهیز از این خجلت، ضروری است که شخص چنان وانمود کند که زندگیِ اجتماعیِ پرشور و نشاطی دارد؛ هر قدر هم که شخصاً احساس تنهایی کند.

[گویی] علی‌رغم این واقعیت که احساس تنهایی یک پدیده‌ی انسانیِ عام است، هر کسی که احساسِ تنهایی می‌کند یک بازنده است.

چرا احساس تنهایی این‌همه دردناک است؟

احساس تنهایی چیزی را درباره‌ی خودمان بر خودمان و جایگاه‌مان در این جهان، آشکار می‌کند.

احساس تنهایی به ما می‌گوید که چه‌قدر ما در طرحِ کلی‌ترِ جهان ناچیز هستیم.